نویسندگان:
*آرش وجود
** غلامرضا ابراهیم زاده رجایی
چکیده
سوگواری و اَشک ریختن برای حضرت اَباعبدالله الحسین(ع) رساندن صدای مظلومیت آل محمد و علی به گوش تاریخ است.
اَشک، احساس و عشقی پاکی است که از ژرفای جان پدیدار می شود و نشان دلدادگی و ارادت به محبوب است.
ایضاً مقاله حاضر درصدد است شناخت روشنی از سوگواری و گریستن بر مصایب حسین بن علی(ع) در کربلا
از نگاه شیعه و وهّابیّت به خوانندگان گرامی ارائه شود که این هدف اصلی پژوهش حاضر می باشد.
هدف دیگر این تحقیق نقد سخنان آقایان ابن تیمیّه حرانی و محمد بن عبد الوهاب در مورد اَشک ریختن و عزاداری برای امام حسین(ع) می باشد.
از یافته های تحقیق نتیجه گیری می شود که مذهب شیعه به سوگواری و گریه برای حضرت سیّدالشهدا(ع) برخلاف فرقه وهّابیّت؛
تأکید و توجه فراوان دارد.
مقدمه
در مقطعی از تاریخ زندگانی بشر حادثه ای بزرگ و حماسه ای شورانگیز اتفاق افتاد که
سبب تأثیرهای فراوانی در زمان خود همین طور تا عصر حاضر گردید.
بدون تردید واقعه کربلا و مصائب امام حسین با تلخ ترین و دردناک ترین واقعه و مصیبت تاریخ بشر از آغاز خلقت تا پایان تاریخ است .
واقعه غمبار عاشورا بی تردید زخمی ترین قطعه تاریخ شیعه و اسلام است .
جنبش کربلا نهضتی برای احیای احکام دین ،زدودن انحرافات دینی و سیاسی و جایگزین کردن حکومت علوی و امامتی به جای نظام اموی بوده است .
این جنبش به عنوان یک نهضت مقدس مذهبی و یک حرکت سیاسی از نوع انقلابی آن و پایدارترین
جنبش سیاسی ،مذهبی در فرهنگ سیاسی شیعه است.
قیام پیروزمندانه امام حسین در عاشورای سال ۶۱ هجری با نثار خون های پاک عزیزان بیقراری های کودکان ،بی پناهی های بانوان ،اسارت اهل بیت
آن حضرت و صحنه هایی آکنده از مصیبت و مظلومیت رقم خورد.
بر این اساس یادآوری اخبار آن قیام خونین، همواره عواطف انسان ها – مسلمان و نامسلمان – را به تأثر واداشته و در طول تاریخ به برپایی عزاداری با شکلهای گوناگون انجامیده است.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
