تحلیل آموزه امامت در زیارت نامه اربعین

نویسندگان:

*محمد رنجبرحسینی

**نجمه صنعتیان

چکیده

یکی از زیارت نامه های معتبر در زیارت امام حسین(ع)، زیارت نامه اربعین آن حضرت است که در روز اربعین خواندن آن بسیار سفارش شده تا جایی که طبق روایت امام حسن عسکری(ع) یکی از علامت های مؤمن، زیارت امام حسین(ع) در روز اربعین شمرده شده است. این زیارت نامه گنجینه-ای ناب در باب شناخت آموزه امامت ولایت است. در این نوشتار برآنیم تا با تحلیل فرازهایی از این زیارت نامه، این آموزه شیعی – یعنی اعتقاد به امام به عنوان حجت خداوند بر خلقش – و اوصاف ویژگی های او را بازشناسیم.

مقدمه
آموزه امامت منصوص یکی از اعتقادات شیعه اثنی عشری است. در این اعتقاد امام کسی است که از سوی خداوند عهده دار هدایت مردم و تبیین دین الهی است. در واقع مشروعیت امام از سوی خداوند است. این امام دارای اوصاف ویژگی هایی است که او را از سایر مردم ممتاز می کنند. شناخت این اوصاف از رهگذر توصیفاتی است که خود امامان معصوم (علیهم السلام) از این مقام و جایگاه داشته اند. از مهم ترین منابع این توصیف ها، زیارت نامه های معتبر و مأثوره است. این زیارت نامه های اهل بیت(علیهم السلام) به نوعی دائرۃ المعارف شیعی محسوب می شوند که حاوی معارف تاب شیعی در حوزه امامت در قالب زیارات و خطابات هستند. یکی از این زیارت نامه ها زیارت امام حسین (ع) در روز اربعین است که از زیارت نامه های معتبر است و مورد اهتمام بزرگان بوده و در روز اربعین به عنوان یکی از اعمال این روز به شمار می رود. تا جایی که در روایتی از امام حسن عسکری (ع) یکی از نشانه های مؤمن زیارت اربعین دانسته شده است. زیارت نامه اربعین یک دوره امام شناسی است که در آن به جایگاه امام و اوصاف او اشاره شده است تا زائر بداند چه کسی را زیارت می کند.
ملاک ما از زیارت نامه اربعین در این مقاله نقل معروف آن است که شیخ طوسی در مصباح المتهجد آورده و سند این زیارت نامه را به امام صادق (ع) می رساند.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید